Elleboogdysplasie bij de hond

“Elleboogdysplasie bij de hond” is geschreven door Wietske Scholten

Wietske is al meer dan 7 jaar dierenarts voor gezelschapsdieren. Met veel passie en liefde heeft ze het leven van duizenden huisdieren verbeterd. Nu wil ze haar kennis graag delen met alle baasjes van Nederland en België, zodat het leven van hun hond, kat of konijn nog leuker en beter word. Heb je vragen over de gezondheid of gedrag van je huisdier? Boek een consult met de dierenarts in via de website om betrouwbaar, betaalbaar en goed advies te krijgen voor jouw huisdier.

Inleiding

Elleboogdysplasie is een verzamelnaam voor verschillende soorten elleboogproblemen bij de hond. Vaak wordt deze aandoening gezien bij jonge dieren, aangezien er iets mis gaat tijdens de groei / ontwikkeling van het ellebooggewricht. Pijn, kreupelheid en niet mee willen lopen zijn opvallende symptomen. Gelukkig zijn er veel behandelmogelijkheden. Een snelle behandeling is gewenst om de mate van artrose in de toekomst te voorkomen. 

Inhoudsopgave ‘Elleboogdysplasie bij de hond’

1. Wat is elleboogdysplasie? 
2. Symptomen
3. Diagnose stellen
4. Behandeling
5. Prognose
6. Kosten
7. Conclusie

Wat is elleboogdysplasie?

Elleboogdysplasie is een verzamelnaam voor een aantal orthopedische aandoeningen aan de ellebogen van de hond. Er zijn verschillende soorten dysplasie die onder deze groep vallen:

• Los Processus Anconeus (LPA): Bij deze aandoening verbeend het ellebooggewricht niet goed. Het botfragment (het processus anconeus) dat normaal aan de ellepijp zou moeten hechten/vergroeien, vergroeit niet aan elkaar. Hierdoor zit hij los en is het gewricht niet stabiel. Dat zorgt voor pijn en kreupelheid.
• Los processus coronoideus (LPC): Bij deze aandoening ontstaat een los stukje bot in het ellebooggewricht. Dit losse stukje is het processus coronoideus. Doordat het stukje bot het ellebooggewricht irriteert ontstaat pijn, kreupelheid en artrose.
• Osteochondrosis Dissecans (OCD): Dit is een aandoening waarbij een deel van het gewrichtskraakbeen en het onderliggende bot niet goed ontwikkelen. Dit resultereert in losse fragmentjes in het ellebooggewricht, met pijn en ontsteking als gevolg.
• Elleboogincongruentie: In een mooi ellebooggewricht sluit de ellepijp perfect aan op het spaakbeen. Als deze aansluiting niet goed is, ontstaat er zogenaamde incongruentie. Bij incongruentie is het ene bot te lang of te kort ten opzichte van het andere bot, waardoor het gewricht niet mooi op elkaar aansluit.

Elleboogdysplasie betreft voornamelijk jonge dieren (leeftijd tussen de 4-18 maanden) en komt voor bij middelgrote en grote rassen. Deze aandoeningen veroorzaken pijn en dus kreupelheid bij de hond. De aandoeningen treden al op in het eerste levensjaar (4-12 maanden).

Figuur 1: Het ellebooggewricht bestaat uit de bovenarm, spaakbeen, ellepijp. Het processus anconeus en processus coronoideus zijn onderdeel van het spaakbeen.

De oorzaak van elleboogdysplasie is multifactorieel. Dat betekent dat meerdere factoren meespelen in het ontwikkelen van elleboogdysplasie:

• Erfelijk: bij bepaalde rassen komt elleboogdysplasie vaker voor.
• Trauma 
• Voeding
• Stofwisselingsprobleem

Bij bepaalde rassen wordt elleboogdysplasie vaker gezien dan bij andere rassen. Rassen met een verhoogde gevoeligheid zijn:

• Labrador
• Golden retriever
• Berner Sennen
• Bouvier
• Duitse Herder
• Newfoundlander
• Chow –Chow
• Bordeaux Dog
• Rottweiler
• Bull Mastiff

Figuur 2: Elleboogydysplasie komt bij bepaalde rassen vaker voor (labrador links, golden retriever midden en de berner sennen rechts).

Symptomen

De symptomen van elleboogdysplasie verschillen sterk. Vaak treden ze al wel op jonge leeftijd op. De volgende symptomen vallen op: 

• Een- of tweezijdige kreupelheid van de voorpoot / voorpoten
• Pijn
• Minder goed buigen en strekken van de elleboog
• Niet willen eten (door pijn)
• Minder graag mee wandelen / rennen

Diagnose stellen

De diagnose van elleboogdysplasie vereist een grondig onderzoek door een dierenarts. Dit onderzoek bestaat uit:

• Klinisch onderzoek: De dierenarts onderzoekt de hond grondig en let daarbij op tekenen van kreupelheid, pijn en een beperkte beweging van het ellebooggewricht. Elleboogproblemen treden vaak beiderzijds op, dus een orthopedisch onderzoek van alle poten wordt veelal uitgevoerd.
• Beeldvormend onderzoek: Röntgenfoto’s zijn essentieel voor het diagnosticeren van elleboogdysplasie. Ze kunnen helpen bij het identificeren van abnormale botgroei, losse fragmenten en andere afwijkingen in het ellebooggewricht. Helaas is het niet altijd goed zichtbaar op een rontgenfoto. Daarom is het in sommige gevallen noodzakelijk om een CT-scan te maken. Dit geeft een 3D overzicht van het gewricht.
• Artroscopie: In sommige gevallen wordt een zogenaamde artroscopie uitgevoerd. Hierbij brengt de dierenarts een kleine camera in het gewricht en kijkt de dierenarts naar de afwijkingen.

Behandeling

De behandeling van elleboogdysplasie bij honden is gericht op het verminderen van pijn, het verbeteren van de mobiliteit van de pot en het vertragen van de progressie van de aandoening (artrose). Enkele van de meest gebruikte behandelingsmogelijkheden zijn:

1. Chirurgie: Afhankelijk van het type elleboogdysplasie en de ernst van de aandoening, kan chirurgie worden aanbevolen. Dit kan het verwijderen van losse fragmenten (debridement), het corrigeren van botafwijkingen of het stabiliseren van het gewricht omvatten.

2. Pijnmanagement: Medicijnen zoals ontstekingsremmers, pijnstillers en gewrichtssupplementen kunnen worden voorgeschreven om pijn en ontsteking te verminderen en de mobiliteit te verbeteren.

3. Fysiotherapie en revalidatie: Fysiotherapie kan helpen bij het verbeteren van de spierkracht, flexibiliteit en stabiliteit van het ellebooggewricht, wat bijdraagt aan een beter herstel en een verbeterde kwaliteit van leven.

4. Gewichtsbeheersing: Overgewicht verergert de symptomen van elleboogdysplasie, doordat het gewricht  extra wordt belast. Het handhaven van een gezond gewicht helpt om de druk op het gewricht te verminderen en de symptomen te verlichten.

Prognose

De prognose na operatie is meestal gunstig. De pijnprikkel is verholpen, wat een stuk meer comfort geeft. Echter is er in sommige gevallen wel sprake van artrose of blijvende misvorming van het gewricht (zoals bij OCD nog weleens wordt gezien). Een snelle behandeling is dan ook aangewezen om de kans op lange termijn gevolgen te minimaliseren.

Kosten

De kosten voor het stellen van de diagnose varieren tussen de 300-1500 euro. De kosten voor de behandeling hangen af van de onderliggende oorzaak. Meestal varieren deze kosten tussen de 1800-3000 euro.